شانه یخ زده

علت شانه یخ زده هنوز به طور کامل شناخته نشده است. با این حال، برخی از عوامل خطر قابل قبول شناسایی شده اند:

• دیابت شیرین (با شیوع تا 20%)
• سکته
• اختلال تیروئید
• آسیب دیدگی شانه
• بیماری دوپویترن
• بیماری پارکینسون
• سرطان
• سندرم درد منطقه‌ای

بیمارانی که از شانه یخ زده اولیه رنج می برند معمولاً با شروع ناگهانی درد شانه یک طرفه مراجعه می کنند. علائم معمولی شامل محدودیت غیرفعال و فعال دامنه حرکتی است که ابتدا بر چرخش خارجی و بعداً کناربردن شانه تأثیر می گذارد. به طور کلی، بسته به مرحله و شدت، وضعیت خود محدود شونده است و با فعالیت های روزمره زندگی، کار و فعالیت های اوقات فراغت تداخل دارد.

اختلالات عملکردی ناشی از شانه یخ زده شامل حرکات محدود شانه  است، به ویژه در هنگام فعالیت های بالای سر (مانند آویزان کردن لباس) یا به پهلو (مثلاً بستن کمربند ایمنی). بیماران همچنین از محدودیت چرخش شانه رنج می برند و در نتیجه در بهداشت شخصی، لباس و برس زدن موهای خود با مشکل مواجه می شوند. یکی دیگر از بیماری های رایج همراه با شانه یخ زده، گردن درد است که بیشتر از استفاده بیش از حد از عضلات گردن برای جبران از دست دادن حرکت شانه ناشی می شود.

یافته های فیزیکی برای تشخیص شانه یخ زده ضروری است، اگرچه درد و سفتی، انجام یک مجموعه کامل معاینه فیزیکی را برای بیماران دشوار می کند.

با این حال، آسیب شناسی ترین ویژگی برای شانه یخ زده از دست دادن ROM(محدوده حرکت مفصل) غیرفعال است. عملاً در موارد محدودیت قابل توجه ROM(محدوده حرکت مفصل) غیرفعال می توان از بررسی حرکت فعال صرف نظر کرد. با این وجود، از آنجایی که ممکن است محدودیت غیرقابل تشخیص حرکت شانه در مراحل اولیه وجود داشته باشد، تشخیص شانه یخ زده باید در بیمارانی که با محدودیت تدریجی دامنه حرکتی در پیگیری‌ها مراجعه می‌کنند، تجدید نظر شود.

به طور کلی، بیماران مبتلا به شانه منجمد معمولاً محدودیت قابل توجهی در دامنه حرکتی فعال و غیرفعال، به ویژه در چرخش خارجی و حرکت ابداکشن(دور حرکت اندام از بدن) نشان می‌دهند. حرکت محدود در هر جهت نه تنها نشان دهنده وجود یک شانه یخ زده توسعه یافته است، بلکه ممکن است یک “پرچم قرمز” برای بدخیمی یا شکستگی زمینه ای احتمالی باشد.

ارزیابی تشخیصی

شانه یخ زده یک تشخیص بالینی است که توسط تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و روش های تصویربرداری انجام می شود (به جای تایید تشخیص شانه یخ زده، وضعیت دیگری را رد می کند). هیچ آزمایش خاصی (آزمایشگاهی یا تصویربرداری) به تنهایی تایید قطعی تشخیص شانه یخ زده را ارائه نمی دهد.

تصویربرداری تشخیصی شانه یخ زده می‌تواند چالش برانگیز باشد زیرا یافته‌های مبتنی بر روش‌های موجود (مانند رادیوگرافی، سونوگرافی، تصویربرداری تشدید مغناطیسی ساده و توموگرافی کامپیوتری) معمولاً قابل توجه نیستند. بنابراین، تصویربرداری به رد پاتولوژی های همزمان، مانند پارگی تاندون روتاتور کاف و استئوآرتریت مفصل گلنوهومرال محدود می شود. ابزار تصویربرداری که بیشتر برای بیماران مبتلا به شانه یخ زده استفاده می شود.

سونوگرافی

سونوگرافی اسکلتی عضلانی با وضوح بالا (MUS) است که اولین خط برای بررسی دقیق آسیب شناسی شانه ظاهر شده است. با این وجود، تا کنون یافته های سونوگرافی خاص برای تشخیص شانه یخ زده وجود ندارد. برای جامع تر بودن، چندین محقق ضخیم شدن رباط کوراکوهومرال را به عنوان یک ویژگی سونوگرافی در بیماران مبتلا به شانه یخ زده گزارش کردند. یکی دیگر از یافته های رایج سونوگرافی وجود تجمع مایع در اطراف سر بلند تاندون دوسر بازو است. اگرچه افیوژن اطراف تاندون دوسر بازویی در شانه های مبتلا به شانه یخ زده شایع است، اما مخصوص شانه یخ زده است زیرا ممکن است نتیجه سایر آسیب شناسی شانه باشد (مانند اختلالات روتاتور کاف یا تنوسینوویت دوسر باز). علاوه بر این، سونوگرافی در آسیب شناسی مرتبط با ناپایداری یا ضایعه SLAP (لابروم قدامی خلفی فوقانی) کمتر مفید است.

رادیوگرافی

رادیوگرافی ساده در بیماران مبتلا به شانه منجمد ارزش تشخیصی محدودی دارد. با این وجود، انجام رادیوگرافی معمول شانه برای رد سایر علل (مانند تومورها، استئوآرتریت آکرومیوکلاویکولار و گلنوهومرال) منطقی است. MRI ممکن است ضخیم شدن رباط کوراکوهومرال و کپسول مفصل گلنوهومرال را نشان دهد. آرتروگرافی MRI ممکن است کاهش حجم فضای مفصل را نشان دهد.

“آزمایش لیدوکائین” تست تزریق ساب آکرومیال است که ممکن است در ایجاد تشخیص در سناریوهای بالینی مبهم برای رد شرایط ساب آکرومیال مفید باشد. در بیماران مبتلا به شانه یخ زده، محدودیت حرکتی غیرفعال پس از تزریق بی حس کننده موضعی به فضای ساب آکرومیال باقی می ماند. از سوی دیگر، بیمارانی که از سندرم گیرافتادگی ساب آکرومیال (مثلاً آسیب شناسی روتاتور کاف یا بورسا) رنج می برند، معمولاً پس از تزریق، بهبود دامنه حرکتی غیرفعال را تجربه می کنند. تزریق را می توان به راحتی با راهنمایی اولتراسوند انجام داد

درمان شانه یخ زده معمولاً شامل روش‌های تسکین درد است تا زمانی که فاز اولیه سپری شود. اگر به خودی خود برنگردد ممکن است برای بازیابی حرکت به درمان بیشتر یا جراحی نیاز داشته باشد.

برخی از درمان های کپسولیت چسبنده ساده عبارتند از:

• کمپرس سرد و گرم. اینها به کاهش درد و تورم کمک می کنند.
• داروهایی که درد و تورم را کاهش می دهند. اینها شامل داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن و استامینوفن است. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است داروهای مسکن/ضد التهاب دیگری را تجویز کند. شما می توانید درد و تورم شدیدتر را با تزریق استروئید کنترل کنید . ارائه دهنده شما یک کورتیکواستروئید مانند کورتیزون را مستقیماً به مفصل شانه شما تزریق می کند.
• فیزیوتراپی. فیزیوتراپیست می تواند تمرینات کششی و دامنه حرکتی را به شما آموزش دهد .
• برنامه تمرینی خانگی ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما می تواند تمریناتی را که می توانید در خانه انجام دهید به شما نشان دهد.
• تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS) . استفاده از یک دستگاه کوچک با باتری که با مسدود کردن تکانه های عصبی درد را کاهش می دهد.

درمان مداخله ای

اگر این درمان‌های غیرتهاجمی بعد از حدود یک سال درد و سفتی شانه شما را تسکین ندادند، ممکن است ارائه‌دهنده شما روش‌های دیگری را توصیه کند. این شامل:

• دستکاری تحت بیهوشی : در طول این عمل جراحی، شما را می خوابانند و ارائه دهنده شما حرکت شانه شما را مجبور می کند. این باعث می شود کپسول مفصل شما کشیده یا پاره شود تا سفتی آن از بین برود. این منجر به افزایش دامنه حرکتی شما می شود.
• آرتروسکوپی شانه : ارائه دهنده شما قسمت های سفت کپسول مفصل شما را برش می دهد (رهاسازی کپسولی). آنها ابزارهای کوچک و به اندازه مداد را از طریق برش های کوچک (برش) در اطراف شانه شما وارد می کنند.