فیبرومیالژیا

در۱۰٪ تا ۱۲٪ جمعیت دردهای اسکلتی-عضلانی دیده می‌شود که علت ساختاری یا التهابی برای آنها یافت نمی‌شود.
اکثر چنین دردهای منتشر ایدیوپاتیک یا ناشناخته ، معمولاً منطبق بر کرایتریای سندرم فیبرومیالژیا هستند.

فیبرومیالژی سندرم درد اسکلتی-عضلانی مزمنی است که با درد در سطح گسترده، نقاط حساس، خستگی و اختلال خواب مشخص می‌شود و علت آن ناشناخته است.

درد مزمن و نقاط دردناک عضلانی مشخصه آن است.این بیماری نوعی روماتیسم بافت همبند است. وجود مجموعه علایمی غیر از درد باعث شده که اصطلاح نشانگان یا سندرم فیبرومیالژیا نیز در مورد این بیماری به کار رود. این اختلال در اکثر کشورها، نژادها، و در تمام نواحی آب و هوایی دیده می‌شود.

میزان شیوع آن در ایالات متحده در ۱۹۹۰ با استفاده از معیار تشخیصی انجمن روماتولوژی آمریکا ۳٫۴٪در زنان و ۰٫۵٪ در مردان گزارش شده است. بر خلاف برخی گزارشهای پیشین، فیبرومیالژی تنها در در زنان جوان دیده نمی‌شود، بلکه بیشترین میزان شیوع در زنان، ۵۰ سالگی است. میزان شیوع با افزایش سن، افزایش می‌یابد، بطوریکه در زنان ۷۰ تا ۷۹ سال به ۷٫۴٪ می‌رسد. همچنین فیبرومیالژی در کودکان نیز دیده می‌شود که البته چندان شایع نیست.
روز جهانی فیبرومیالژیا هر سال مصادف با 12 می میلادی مقارن با اردیبهشت ماه شمسی هست.

تشخیص فیبرو میالژیا

تشخیص فیبرو میالژیا با کرایتریا های انجمن روماتولوژی آمریکا (ACR) بر اساس شاخص گستردگی درد(WPI) و شدت علایم خستگی , خواب واختلال شناخت (SSS) که بمدت 3 ماه و بیشتر وجود داشته و بیماری دیگری توجیه کننده آن نمی باشد، است.

بررسی‌های آزمایشگاهی و رادیولوژیک معمولاً غیرقابل اطمینانند اما برای رد سایر اختلالات کمک کننده‌اند. آزمایش‌ها اصلی CBC، ESR، آزمایش‌ها بیوشیمی استاندارد و تستهای عملکرد تیروئید را شامل شوند. به علت تعدد موارد مثبت کاذب، RF، ANAو لایم آنتی بادی‌ها تنها باید در بیمارانی که شک بالینی بالاست بررسی شوند.

بررسی‌های رادیولوژیک نیز در بیمارانی که شواهد آرتریت یا رادیکولوپاتی دارند، انجام می‌شود.

شرح حال دقیق خواب و بررسیهای آن در بیماران چاق و مردان مبتلا به فیبرومیالژی الزامی است.

بیماران از نظر وجود افسردگی همراه، که در بیماران با دردهای مزمن معمول است، نیز باید مورد بررسی قرار گیرند.

درمان فیبرو میالژیا

بیماران با فیبرومیالژیا عموماً به برنامه‌های درمانی چند وجهی متشکل از خدمات پزشکی، توان بخشی و متخصصین سلامت روانی، بهتر پاسخ می‌دهند.

آموزش بیماران اثر درمانی دارد.در یک systematic review که در ۲۰۰۴ انجام شده تأثیر مداخلات آموزشی را در مقایسه با گروه کنترل، که در انتظار مراقبتهای درمانی یا دریافت تمرینهای کششی بودند، مشخص شده است.

درمانهای دارویی و غیر دارویی برای بیماران مبتلا به فیبرومیالژی پیشنهاد شده است.

تا به حال داروهای ضد التهاب، ضد درد و محرکهای CNS در درمان فیبرومیالژیا استفاده شده‌اند.

درمانهای غیر دارویی که در مطالعات کنترل شده بررسی شده‌اند شامل فیزیوتراپی، تمرینات قلبی عروقی، افزایش قدرت عضلات، بیوفیدبک، هیپنوتراپی و درمانهای شناختی رفتاری (CBT) می‌باشند. در یک systematic review در سال ۲۰۰۴ شواهد قوی مبنی بر تأثیر تمرینات قلبی عروقی،CBT، آموزش بیماران و مداخلات چندوجهی مشتمل بر تمرینات ایروبیک به دست آمد.

بدون نظر

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *