التهاب تاندون آشیل (Tendonitis Achilles) یا تاندونیت آشیل (Achilles Tendonitis) یک وضعیت التهابی می باشد که تاندون آشیل را تحت تأثیر قرار می‌دهد. تاندون آشیل یا تاندون کعبی ناحیه‌ای است که عضلات ساق پا را به استخوان کعب متصل می‌کند.
تاندونیت آشیل معمولاً ناشی از آسیب یا استفاده بیش از حد از تاندون آشیل است. فعالیت‌هایی مانند پیاده‌روی، دویدن، پرش و ورزش‌هایی که نیازمند تکان‌های متعددی از طرف پا هستند می‌توانند به تحریک و توسعه این وضعیت منجر شوند. استفاده مکرر و یا بیش از حد از تاندون آشیل می‌تواند باعث آسیب و التهاب در ناحیه تاندون شود.
علائم و نشانه‌های تاندونیت آشیل می‌تواند شامل درد، تورم، و حساسیت در ناحیه تاندون باشد. در برخی موارد، ممکن است به طور محدودی کارایی حرکتی پا نیز تحت تأثیر قرار گیرد.
برای تشخیص تاندونیت آشیل، معمولاً متخصص استخوان و مفاصل پا در تهران بررسی جسمی انجام می‌دهد و ممکن است از روش‌های تصویربرداری مانند آندوسکوپی یا تصویربرداری از فراوانی صوتی استفاده کند تا به تشخیص نهایی برسد.
درمان تاندونیت آشیل ممکن است شامل استراحت، استفاده از یخ، آرام‌بخش‌ها، فیزیوتراپی، تغییرات در فعالیت‌های روزمره و استفاده از کفش‌های مناسب باشد. در موارد شدیدتر، ممکن است نیاز به درمان جراحی باشد.
تاندون آشیل پا در چه قسمتی قرار دارد؟
تاندون آشیل (Achilles Tendon) در ناحیه پشتی پا و در امتداد بخش پشتی ساق قرار دارد. این تاندون از عضله آشیل (Gastrocnemius) و عضله سولئوس (Soleus) تشکیل شده است و به استخوان کعب متصل می‌شود. بطور دقیق‌تر، تاندون آشیل از عضلات ساق پا گذر کرده و در ناحیه پشتی کعب به استخوان آخیل قرنی متصل می‌شود. این تاندون مسئول برداشتن و کشیدن پا و انتقال نیروی تولید شده توسط عضلات ساق به استخوان کعب است.
علت التهاب تاندون آشیل
علت التهاب تاندون آشیل معمولاً ناشی از آسیب و تحریک مستمر تاندون آشیل می باشد. این آسیب می‌تواند به دلیل فعالیت‌ها یا عواملی مانند موارد زیر رخ دهد:
- استفاده بیش از حد یا فشار زیاد: استفاده مکرر و یا بیش از حد از تاندون آشیل می‌تواند باعث آسیب و التهاب در ناحیه تاندون شود. مثال‌هایی از فعالیت‌هایی که می‌توانند این مسئله را ایجاد کنند عبارتند از: پیاده‌روی یا دویدن بر روی سطوح نرم و مسطح، پرش و ورزش‌هایی که نیازمند تکان‌های متعددی از طرف پا هستند (مانند والیبال یا بسکتبال)، تغییر ناگهانی در حجم و شدت فعالیت‌های ورزشی.
- عوامل سنی: تاندون آشیل در طول زمان ممکن است ضعیف شود و از انعطاف پذیری خود از دست دهد، به ویژه در افراد مسنتر. این مسئله می‌تواند ریسک بیشتری برای التهاب تاندون آشیل ایجاد کند.
- عوامل بیماری‌زایی: برخی بیماری‌ها و شرایط به طور غیرمستقیم می‌توانند باعث ضعف تاندون آشیل شوند و ریسک ابتلا به التهاب را افزایش دهند. مثال‌هایی از این شرایط عبارتند از: دیابت، آرتریت روماتوئید، آنمی، چاقی، کاهش فعالیت غده‌های تیروئید و برخی داروها مانند کورتیکواستروئیدها.
التهاب تاندون آشیل چه علائمی دارد
التهاب تاندون آشیل چه علائمی داردالتهاب تاندون آشیل (Tendonitis Achilles) ممکن است با علائم و نشانه‌های زیر همراه باشد:
- درد: درد در ناحیه پشتی کعب معمولاً یکی از علائم اصلی التهاب تاندون آشیل می باشد. این درد ممکن است شدیدتر شود هنگام پشتکار در فعالیت‌هایی مانند راه رفتن یا دویدن، و همچنین پس از آن فعالیت‌ها به صورت طولانی احتمالا ادامه داشته باشد.
- تورم: ناحیه تاندون آشیل ممکن است تورم کند. تورم ممکن است به طور محدود یا به صورت گسترده‌تر در ناحیه پشتی کعب ظاهر شود.
- حساسیت: تاندون آشیل ممکن است حساسیت و تحسین به فشار یا لمس را نشان دهد. این حساسیت ممکن است باعث شود که ناحیه تاندون آشیل به لمس یا فشار حساسیت نشان دهد.
- محدودیت در حرکت: در برخی موارد، التهاب تاندون آشیل ممکن است منجر به محدودیت در حرکت پا شود. این محدودیت ممکن است به دلیل درد و تورم در ناحیه تاندون آشیل باشد.
مهم است توجه داشت که علائم ممکن است در هر فردی متفاوت باشند و در شدت و شدت متفاوتی بروز کنند. در صورت بروز هرگونه علامت یا نشانه مشکوکی در ناحیه تاندون آشیل، بهتر است به پزشک مراجعه کنید تا تشخیص دقیق و درمان مناسب را بررسی کند.
عوارض التهاب تاندون آشیل
عوارض التهاب تاندون آشیل ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تمرکز درد: در صورت عدم درمان و مداخله مناسب، درد مرتبط با التهاب تاندون آشیل احتمالا بیشتر و مزمن شود. این ممکن است به فعالیت‌های روزمره و ورزشی محدودیت بیشتری ایجاد کند و کیفیت زندگی را تحت تأثیر قرار دهد.
- ضعف عضلات ساق: در صورتی که به علت درد و محدودیت حرکت در ناحیه تاندون آشیل، فعالیت و استفاده از عضلات ساق محدود شود، ممکن است عضلات ساق ضعف کنند و قدرت و عملکرد حرکتی کاهش یابد.
- شکست تاندون آشیل: در برخی موارد شدید و در صورت عدم درمان مناسب، ممکن است تاندون آشیل شکستگی یا پارگی کند. این موضوع نیازمند مداخله جراحی است و بهبودی زمان‌برتری نسبت به التهاب تاندون آشیل ساده دارد.
- التهاب مزمن: در برخی افراد، التهاب تاندون آشیل ممکن است به صورت مزمن پابرجا باشد و در طول زمان تکرار شود. این موضوع می‌تواند تأثیر نامطلوبی بر روی عملکرد و کیفیت زندگی داشته باشد.
- عوارض روانی: در برخی موارد، درد مزمن و محدودیت فعالیت ناشی از التهاب تاندون آشیل ممکن است منجر به افزایش استرس و افسردگی شود. این عوارض روانی می‌تواند بهبودی فرد را تحت تأثیر قرار دهد.
تاندونیت آشیل پا چگونه تشخیص داده می‌شود؟
برای تشخیص صحیح تاندونیت آشیل، متخصص طب فیزیکی و توانبخشی ممکن است از روش‌های زیر استفاده کند:
- بررسی بالینی: پزشک ابتدا به شکایات و علائمی که شما دارید گوش می‌دهد و سوابق پزشکی و ورزشی شما را بررسی می‌نماید. همچنین، او ممکن است بخش‌های مختلف پا و آشیل شما را بررسی کرده و فشار و لمس را اندازه‌گیری نماید.
- تست‌های عملکردی: پزشک ممکن است از تست‌های عملکردی مانند آزمون تکانه پا (Heel raise test) استفاده کند. در این آزمون، شما باید روی پاهای خود بلند شوید و پزشک تغییرات در عملکرد و درد را مشاهده می‌نماید.
- تصویربرداری: در برخی موارد، پزشک ممکن است از روش‌های تصویربرداری مانند آندوگرافی (X-ray)، سونوگرافی (Ultrasound) یا مغناطیس‌تصویربرداری (MRI) استفاده کند. این روش‌ها می‌توانند کمک نمایند تا عوارض دیگر مانند شکستگی یا پارگی تاندون را از بین ببرند و نقاط ضعف و التهاب در تاندون آشیل را نشان دهند.
- دیالوگ با بیمار: پزشک ممکن است سوالات دقیق تری در مورد تاریخچه و شدت درد، عوامل تحریک کننده و تجربیات شما از نظر تاندون آشیل بپرسد.
درمان تاندونیت اشیل پا
درمان تاندونیت آشیل پا بستگی به شدت علائم، مدت زمان و مشکلات مربوطه دارد. درمان معمولاً شامل ترکیبی از روش‌های زیر است:
- استراحت و محدودیت فعالیت: در مرحله اول، استراحت و محدودیت فعالیت برای کاهش فشار و استرس بر تاندون آشیل الزامی است. استفاده از کفش‌های مناسب و حمایتی نیز می‌تواند به بهبود التهاب کمک کند.
- کمپرس: استفاده از پانسمان یا بانداژ فشرده بر روی ناحیه تاندون آشیل می‌تواند به کاهش تورم و التهاب کمک کند.
- یخ‌زدایی: قرار دادن پا در یک حمام یخ یا استفاده از پک یخ برای کاهش درد و التهاب می‌تواند مفید باشد. این روش را می‌توانید چند بار در روز به مدت 15-20 دقیقه انجام دهید.
- فیزیوتراپی: جلسات فیزیوتراپی ممکن است شامل تمرینات استحکام‌بخشی، کشش ملایم، ماساژ و الکتروتراپی باشد. این تمرینات و روش‌ها می‌توانند به بهبود قدرت و انعطاف پذیری تاندون آشیل کمک کنند.
- داروها: پزشک ممکن است داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مثل ایبوپروفن یا ناپروکسن تجویز کند تا درد و التهاب را کاهش دهد. در برخی موارد، پزشک می‌تواند تزریق موضعی کورتیکواستروئیدها را پیشنهاد کند.
بدون نظر